https://m.youtube.com/watch?v=kUDp_uxiNJY
Na forach s24 ostatnio wałkowany jest coraz to zacieklej temat mentalnych zakrętów załogi, które doprowadziły w efekcie ostatecznie do katastrofy smoleńskiej.
W swych notkach i komentarzach już nieraz wskazywałem, że próby rozumienia działań człowieka – operatora wielowymiarowych i niosących ryzyko procesów z pozycji domowego fotela – są jałowe.
Zachęcałem i zachęcam do uważnego przeczytania książki Davida Beaty”ego , dostępnej w polskim tłumaczeniu.
Historia załączonego tu linku do Tube jest o tyle zabawna, że przeraziłem się poważnie wczoraj, natknąwszy się na ten film. Bo oto takie nagranie – dosłownie identyczne, zrobiłem nie tak dawno osobiście. Trochę nie wiem czemu, trochę z tej samej głupoty, która każe mi czasem rozpędzać do 200km/h stareńkiego grata, który się do tego nie nadaje, ledwo trzyma się kupy, staruszek prawie w moim (relatywnie) wieku – używam go do częstych wyjazdów do Gdańska, bo ma olbrzymi bagażnik w którym wożę bardzo specjalny sprzęt do badań. Sadziłem, że cwaniura wnuczek wpuścił to do Tube bez mojej wiedzy, dorwawszy się mojego smartfona. Dopiero potem stwierdziłem, że jednak to nie moje, bo są drobne różnice na tablicy rozdzielczej.
Ale po cholerę to robię? No, ryzykantem i tzw wariatem byłem w młodości, ale teraz?! Stary piernik? Gruchotem?
I to moim zdaniem ilustruje też występujący często efekt : no. Jeszcze trochę, jeszcze spróbuję , jeszcze sekunda i czasem…. Chyba kiedyś o tym mówił znany polski kierowca wyścigowy.
Pamiętam taki stary film z Lancasterem seniorem. Skoczek spadochronowy. I ta „jeszcze sekunda”.
